Душа без межаў

Мая душа — гэта не сцены,
не дом, не кватэра, не цень.
Яна — бяскрайнасць, яна — натхненне,
яна — вецер, што рве імпульс дзень.

Яна ляціць, дзе няма законаў,
дзе словы чыстыя, як небасхіл.
Яна — палёгка ў жаркай спрагне,
яна — той шэпт, што ў траве застыў.

Няма ёй меж — ні ночы, ні ранку,
яна б’ецца ў рытмах маіх вершаў.
Яна адкрыта, як поле, як ранак,
як спеў валаскоў у прасторы нябёс.

Дайце ёй волю — і стане песняй,
дайце ёй прастор — і стане агнём.
Бо мая душа — гэта вечнасць,
што п’е з жыцця і дае ўдвая.